گوی

خدا رحمت کند آیت الله مصباح را. شاید چند مرتبه بیشتر در درس اخلاق ایشان شرکت نکردم ولی هنوز یک جمله از همان معدود جلسات در ذهنم مانده. اگر درست یادم مانده باشد فرمودند: «تقوا یعنی هر جا که خدا تو را نباید ببیند، نبیند و هر جا که تو را باید ببیند، ببیند».

لوک تقوا را فرستادند برای همه. شیر کردند. ادبیات امروزینش می شود همین دیگر. مگر نه؟! لوک باید بدهی که پیدایت کنند و گم نشوی. و دنیای امروز، دنیای گم شدن است. گم شدن بین اختیارات. شما مختاری الان نماز بخوانی یا دعا یا کتاب یا هر چیز خواندنی دیگری. حتی اختیار داری نخوانی و کار دیگری بکنی. معمولا کسی هم جلویت را نمی گیرد. حتی می توانی بروی بگردی برای کار خودت سند و پشتیبان هم پیدا کنی. برای این هم اختیار داری. اگر کسی ازت پرسید چرا؟! تو میتوانی کرور کرور روایت بریزی به پایش. و خیال نکنید روایت مخالف با فتاوای فقهی نداریم! تا دلت بخواهد روایت معارض، حداقل معارض ظاهری، داریم. حتی کمی بلدِ کار باشی می توانی پای قرآن را هم وسط بکشی. تو مختاری برای همه این کارها. کسی هم جلویت را نمی گیرد معمولا. اگر کسی هم بخواهد جلویت را بگیرد، چهار مختار دیگر پیدا می شوند که جلوی جلوگیرنده را بگیرند! اسمت را توی روزنامه شان چاپ می کنند و می نویسند: «خالص سازی به لوک فلان جا هم رسید».

لوک خوش شانس یعنی همین انسان های مختاری که هر کاری دوست دارند انجام می دهند، رضایت خدا و خلقش هم مهم نیست برای شان، به پشتیبانی تیم رسانه ای این طرف و آن طرف. هر برداشتی از دین که دلشان بخواهد را انجام می دهند. بدون ضابطه. فکر کن هرکس از ننه اش قهر کند بتواند ادعای طبابت کند. از هر صد نفر که سراغش می روند، نود و هفت نفر خوب شوند و سه نفر نفله! بعد بپرسی آن سه نفر چه شدند؟! جواب بدهد خب سه نفر در هر صد نفر تلفات را که اطبای مجوز دار هم دارند و طبیعی است. ما با چنین اطبایی اگر رو به رو باشیم چه باید بکنیم؟! طبیب فرعی را از اصلی چطور باید تشخیص بدهیم؟! چطور بین اطبا گم نشویم؟!

همان جمله آیت الله مصباح را دوباره بخوانید. تقوا یعنی هر جا که... . خیلی معیار خوبی است. فکر کن حاج قاسم این حرف را مد نظر خودش قرار نمی داد. می رفت سر ساختمان و پیمان کار می شد. یک اداریِ پشت میز نشین! چه می دانم، هزار کار دیگری که هیچ کس حق نداشت به خاطر انجام آن کار به او اعتراض کند. شما مگر الان می روی یقه پیمان کار را می گیری که چرا با داعش مبارزه نمی کند؟! نمی گیری دیگر! همان موقع هم نمی توانستی یقه حاج قاسم را بگیری. 

چرا این ها را گفتم؟! دیشب یکی از رفقا اسکرین شاتِ پیام های طرفداران فلان شخصیت را به اشتراک گذاشت. شخصیتی که من نمیشناختم. می گفتند غول انجمن حجتیه بوده. نمی دانم واقعا. خیلی گاهی به مشهورات نمی شود اکتفا کرد و باید از نزدیک بشناسی و در جریان باشی تا تایید کنی. ولی پیام های کمی انگار برایش صادر نشده بود. از فلان مداح گرفته تا کی َک و فلان کس َک. یکی سی سانت ریش و یکی حجاب امروزی. یکی لختینه و بی ریش! هر کدام یک عکس پروفایل داشتند و همه عاشقان امام زمان عج و همه در غم فراق یار، محزون. 

همه حرف های بالا را گفتم برای این جماعت. من نه بزرگشان را می شناسم و نه کوچکشان. فقط دلم می سوزد که یک جریان فرعی مطرح شود، حاج قاسم را از سر کار اصلی اش بکشاند پای ساختمان! بکشاند پشت میز! کاری ندارم خدا با حاج قاسم پیمان کار چگونه تعامل می کرد ولی می دانم داعش بدون وجود حاج قاسم چگونه با ما! فقط با جا به جایی حاج قاسم از سر کار اصلی اش به پیمان کاری، دنیای چند کشور جا به جا می شد. خدا می داند بعدش چه اتفاقی می افتاد. این فایده و ثمره جریان های فرعی است. این میوه ناب جریان های فرعی است. 

جریان فرعی گاهی اشک و گریه دارد، بیا و ببین. السلام علیک را که جمعیت شان می شنوند، زار زار گریه می کنند. گاهی چنان حس و حالی دارند که هیچ کس ندارد. گاهی چنان طرفدار دارند که هیچ کس ندارد! واقعا. خم می شوند دست آقا را می بوسند! مادمازل که وارد صحنه می شود همه جمعیت به احترامش بر می خیزند. علیا مخدره را تکریم می کنند و به غمزه او ملک ها می فروشند و به ناز او لباس ها می خرند. اما همین ها، حاج قاسم ها را از سوریه و عراق برمی دارند و به سر کار ساختمانی می گمارند. 

تقوا یعنی هر جایی که خدا تو را باید ببیند، ببیند. همین یک کلام بنظرم در نقد هزار هزار جریان انحرافی بس است. کاری به مصادیقش هم ندارم.