گوی

یکی از تصورات هراسناک برای من، بازیچه دست دیگری شدن است. فکر کن توانمندی هایت را راحت در اختیار کسی دیگر قرار بدهی و او بهره کشی کند و تو به خیال اینکه کاری مفید داری می کنی دست او را باز بگذاری و بعد بفهمی استثمار شده ای. واقعا تصویر دردناکی است. فریب خوردن می تواند در هر صحنه ای رخ بدهد ولی اینکه خودت هم کمک بکنی در بهره کشی و با علاقه جلو بروی، این عجیب اذیت می کند.

این روزها که خبرهای مختلفی می شنویم، از سوریه و لبنان و ایران، مدام فکر می کنم که اگر خود را بند به جریان الهی نکنیم، هرکس از راه برسد ما را استثمار خواهد کرد. خبرها می گویند درگیری بر سر اجازه نشستن هواپیما از ایران در لبنان، به شکل خشونت کف خیابانی اش، هم از طرف دولت لبنان مطرود اعلام شده هم از طرف حزب الله! یعنی چند لیدر وسط افتاده اند و بقیه هم به دنبال شان. برای چه کسی کار می کنند؟! لیدرها ممکن است بدانند و بقیه؟! هیچ! رایگان در اختیار لیدرها قرار گرفته اند. 

این حداقلی ترین نوع استثمار است. چند ساعت می روی کف خیابان و تمام. ممکن است نتیجه بلند مدتی هم داشته باشد ولی بالاخره چند ساعت است. مثل دانشجویانی که دیروز چند ساعت کار کف میدانی کردند. طبیعی است که در آن صحنه، چند لیدر پیدا شدند و مطالبه به ظاهر حق دانشجو ها را به نفع خود تصرف کردند. بالاتر آن که مریم رجوی و پسمانده ی پهلوی هم می خواهند ماجرا به نفع خود رقم بزنند. این هم استثمار است، اگر دانشجوها اجازه بدهند بهره آن ها کشیده شود. 

اما این حداقلی ترین نوع استثمار است. انواع بالاتری هم هست. چند سال وقت بگذاری و فکر و توانت را برای جریانی بگذاری و آخرش بفهمی، تو حلقه ای از حلقه های میانی تکمیل کننده مقاصد یک عده بودی که آن عده را نمی پسندیدی. خب! ضرر کرده ای دیگر... نکرده ای؟! 

یعنی یک گاهی چند ساعت وقت می گذارد و یکی عمر و مال و خانواده و استعدادش را. و ما اگر نفهمیم در چه هوایی داریم نفس می کشیم و چه کسانی نشسته اند در کمین برای استثمار ما، راحت بازیچه می شویم. 

باید به جریان الهی خود را وصل کنیم. باید به امام سلام الله علیه وصل باشیم. باید به درگاه او پناهنده بشویم. زار بزنیم و خواهش و تمنا کنیم که ما را رها نکند. و الا بازیچه می شویم و این بازیچه شدن، خیلی دردناک خواهد بود.