گوی

یادم هست یکی از مسائل زبان شناسی، اگر اشتباه نکنم، این بود که انسان می تواند بدون کلمه فکر کند یا نه؟ و من دارم فکر می کنم که می توانم! حس می کنم دارم بدون کلمه فکر می کنم و همین بدون کلمه فکر کردن، کم کم می کشد به آن جا که حتی در استخدام کلمات برای صحبت هم درمانده شده ام. کلمات را گم می کنم و به جای هم استفاده می کنم. شاید هم بیماری ست. نمی دانم. هر چه هست، من دارم بدون کلمه فکر می کنم.

2.
آن ها که توانمندند در انتقال مفاهیم به وسیله کلمات، گاه درمانده می شوند برای بیان برخی مسائل. حالا از من چه انتظاری هست؟! همین که دارم حرف می زنم و کمی منظورم را منتقل می کنم جای شکر دارد! 

3.
هزار هزار حس هست، اینجا. و أشارَ بیده الی صَدرِه. واژگان را پیدا نمی کنم برای انتقال احساساتم. ببینید اطراف شما کلمه ای واژه ای چیزی نریخته؟! شاید مال من باشد. بدهیم دستم، بلکه کمی بتوانم بگویم چه می خواهم بگویم.

4.
انگار همین امشب ده هزار بار در جلسه به زلنسکی گفتند که باید از ما تشکر کنی. زلنسکی هم دارد پاسخ می دهد که نمی گذارند حرف بزند. دو کلمه که حرف می زند وسط حرفش می پرند که تشکر کن! وسط حرفش می پرند که تو تجهیزات نداری. وسط حرفش می پرند که تو مردم را به کشتن می دهی. وسط حرفش می پرند که تشکر کن! 

5.
دوربین را از سمت خفت بچرخانید به سمت استکبار. همان بت بزرگی که دائم داد می زند. همان که مدام شرط و شروط می گذارد. خوب نگاهش کنید. همان قاتل حاج قاسم را می گویم. دست گذاشته روی خلیج مکزیک و نامش را عوض می کند. این را تهدید می کند. روی کالاهای آن یکی تعرفه می بندد. می دود و عربده می کشد. قاتل حاج قاسم را می گویم.

6.
امین قدیم، هفت هشت سال قبل بود که اولین بار دیدمش. نشست روی منبر و از مداح جلسه عذرخواهی کرد بابت بی ادبی اش که در محضر او روضه می خواهد بخواند. وسط روضه لیوان آبی طلب کرد. لیوان را گرفت و کج کرد و همین طور که به ریزشِ قطره قطره آب زل زده بود خواند: «آن بی حیا ظرف شرابش کشت ما را». این سالها یکی دو بار توی روضه حالم خراب شد و یکیش همین جا بود. بلند شدم و آمدم بیرون.

7.
حمید رمی را با این نوحه می شناسم. دقیق تر بگویم با «خدای من! خدای من! عریانه بچه ی باحیای من» این نوحه. بقیه نوحه را بلد نیستم. گوش نداده ام. چرا گوش ندادم؟! چون اولین بار که این نوحه را شنیدم... بگذارید از قبل تر شروع کنم. از سال هزار و چهار و صد و یک. گوشه یکی اتوبان های ایران... . 

8.
می گویم نمی توانم مفاهیم ذهنی ام را منتقل کنم. ناتوانی را چطور می توان فریاد کرد؟!

9.
چند تصویر را باید در کنار هم قرار دهید. اول این تصویر. خوب دقت کنید. هندزفیری دور گردنش از آن هندزفیری هاست که نمی توانم استفاده کنم. یعنی گوشم درد می گیرد از آنها استفاده کنم. عینک کائوچویی اگر اشتباه نکنم. خوشم نمی آید ازش. از کلاه لبه دار هم. به تصویر سید پشت سر هم دقت کنید. سید بودم از آن شال ها نمی انداختم. کلا از عکس انداختن هم خوشم نمی آید. خلاصه مجموعه ای از نخواستنی های من در تصویر قابل مشاهده است ولی من هر دفعه این تصویر را می بینم، مثل الان، ابر بهار می شوم. قاب تصویر عجیبی است. دو سید، دو عشق، دو عزیز، دو جانِ جانان. 

10.
تصویر قبل را در حافظه نگه دارید. بعد تصویر سید روح الله را در حالی که گوشه یکی از اتوبان های ایران عریان افتاده را هم جلوی چشم بیاورید. انتظار نداشته باشید بروم بگردم تصویر سید روح الله عجمیان در بین گرگ ها را برایتان پیدا کنم. من بعد از دیدن آن تصاویر دیگر سعی کردم نگاهم به تصویر هیچ جنایتی نیفتد. غزه را ندیده ام. لبنان را. شاهچراغ را. انفجار عروسک های خیمه شب بازی آمریکایی در بین عزاداران حاج قاسم را. ندیده ام. بعدِ روح الله دیگر هیچ ندیدم. طاقت ندارم ببینم. 

11.
حمید رمی نوشته بود: «عریانه بچه باحیای من». سید روح الله آمد جلوی چشمانم. قاب تصویر اول جلوی چشمانتان هست؟! دو مظلوم در یک تصویر. دو با حیا در یک تصویر. 

12.
تصویر مظلومیتِ باحیا ها را حفظ کنید. سرسلسله ی مظلومین با حیا ابی عبدالله سلام الله علیه است. همان که سر سلسله ظالمان بی حیا مقابلش بودند. همان «آن بی حیا ظرف شرابش کشت ما را»ی روضه را می گویم. 

13.
به تصویر تقابل سلسله مظلومین با سلسله ظالمین، عزت را بیفزایید. همان جا که مظلوم فریاد «هیهات من الذلة» را بلند کرد. مظلومند. بله! خیلی. روضه های شان را نمی شود شنید. نمی شود خواند. راستی چطور علما می نشستند روضه می نوشتند؟! چطور نقل می کردند روایت ها را؟! نمی دانم. به گمانم وسط روایت نویسی قلم را زمین می گذاشتند و های های گریه می کردند. شاید هم همانطور در حین نوشتن گریه می کردند. کاغذهای دست نویس شان را باید دید. شاید اشک اندود باشند. 

14.
روضه های اهل بیت علیهم السلام را نمی شود شنید و می شنویم. عزت شان را باید دید و نمی بینیم. هیهات من الذلة تهِ عزت است. هزار غلط کردند که خاندان عصمت و طهارت سر خم کنند، ولی جز عزت چیزی در تاریخ نوشته نشده. سر سلسله ی مظلومین باحیا، عزت مندان عالمند. 

15.
حمید رمیِ عزت مندانه را هم ببینید. شنیدن نه ها! ببینید. چهره ها را ببینید. محتوا را دریابید. نفرات را بشناسید. گوشه تصویر حاج ولی الله کلامی بنظرم قابل مشاهده است. میثم مطیعی هم. همه دارند سینه می زنند و داد می زنند: «می روند اگر علمداران، همیشه این علم پا برجاست».

16.
عقل؟! منطق؟! نمی دانم. تصاویر قبلی را بریزید داخل یک مفهوم. همه را با هم. و به همه با هم نگاه کنید. من دوست دارم توی سلسله مظلومین باحیای باعزت بمیرم تا اینکه توی سلسله مست های ظالمِ بی حیا زندگی کنم.