دشمن موز را می خورد و پوستش را زیر پای ما می اندازد. به اسم پلورالیسم و پذیرش اقلیت ها جلو می آید ولی به داعش که می رسد، از موضعش پا پس می کشد. همانطور که جلوی فاشیسم. یا اینکه به اسم حقوق بشر جلو می آید ولی به باند جنایکار صهیونیستی، چشم هایش را می بندد. یعنی خودشان، خط قرمز خودشان را دارند و سر آن اصلا کوتاه نمی آیند بعد به ما که می رسند، می بایستی سر خم کنیم جلوی شان.
یکی از همین پوست موزها، مسئله پذیرش اکثریت است. محمدرضا زائری کتابی دارد به اسم نصرالله که در آن چند مقاله و مصاحبه از سید حسن نصرالله را گردآوری کرده. یکی از این مصاحبه ها، مصاحبه خودش است با سید. اگر اشتباه نکنم در همان مصاحبه است که می پرسد شما می خواهید جمهوری اسلامی یا حکومت اسلامی (تردید از من است!) برپا کنید؟ سید پاسخ می دهد که حکومت اسلامی مطلوب ماست ولی حکومت اسلامی باید بر پایه موافقت حداقل نود درصد مردم لبنان باشد. یعنی سید حسن هم به فکر کودتا نیست. به فکر زور و اجبار نیست. دنبال پذیرش حداکثری است. به دلایل مختلف.
خب تا اینجا را تقریبا همیشه شنیده ایم. یعنی پذیرش حداکثری مسئله ای ست که هم دشمن و هم ما به دنبال آن هستیم. منتهی قسمتی وجود دارد که به گمانم کمتر از آن شنیده ایم. با مثال شاید راحت تر بتوانم حرفم را بزنم.
فکر کنید می خواهید برنامه ای اجرا کنید در سطح دانشگاه. با ایده پذیرش حداکثری باید یک نظرسنجی از دانشجویان بگذارید که ببینید خواهان این مسئله هستند یا نه. یا به شکل دیگری، از اعضای تشکل خودتان نظرخواهی کنید و اگر اکثریت موافق بودند، برنامه را برگزار کنید. این شکلی اگر جلو بروید، احتمالا فکر می کنید که در خط امام و رهبری و سید دارید قدم بر می دارید و آن طرفی ها هم با شما همراه خواهند شد که شما ایده پذیرش حداکثری را جلو برده اید. مثلا!
من خیلی به این مسئله فکر کرده ام. واقعیت صحنه این است که در اکثر موارد، این روش برخورد، اصلا مسئله را قفل می کند. یعنی ایده پذیرش اکثریت، اگر به جای آن که در انتهای مسیر استفاده شود، در ابتدای هرکاری استفاده شود، احتمالا باعث قفل شدن و به سرانجام نرسیدن کار می شود. و به گمانم دشمن هم از همین حربه دارد استفاده می کند که تا حرف می زنی از حجاب و از اقتصاد و از چی و چی، سریع می گوید نظرسنجی کنیم ببینیم چند درصد مردم فلان؟! پوست موز! موزش را خورده، بعد برای تو پوست موز می اندازد. برای حمایت از کودک کشی پذیرش حداکثری مد نظرش نیست ولی به تو که می رسد، حتما باید موافقت صد در صد جمعیت را به دست بیاوری!
واقعیت ماجرا این است که نخبگان پیشرو، کاری را جلو می برند و به تبع آن ها، خیلی ها همراه می شوند و آن رضایت حداکثری به دست می آید. با این ایده، نه اینکه همراه کردن بقیه مهم نباشد که قطعا مهم است و باید اتفاق بیفتد، واستقم کما امرت و من تاب معک، اما این موافقت نه در گام اول که در گام های بعدی است.
حالا با همین دست فرمان، برگردیم به این مسئله فکر کنیم که جوان امروز در صورت بروز مشکل می تواند مشکل را بهتر حل کند یا جوان زمان انقلاب؟! یعنی انقلاب اسلامی پیش رفته است یا پس؟! اسلام جلوتر رفته یا عقبگرد کرده؟!
این را چرا می پرسم؟! چون گاهی ما در ذهن خود می نشینیم فکر می کنیم که ای آقا، الان اگر نظرسنجی کنی فلان، می فهمی که مملکت از دست رفته است و بهمان! یعنی گام اول حرکت را با گام آخر اشتباه می گیریم. بحثم اصلا سر این نیست که خدا کمک می کند یا نمی کند! نه! بحثم سر توهم اکثریت است. حضور اکثریت برای پیشبرد اهداف لازم و ضروری است و اصلا همه کارها برای این اکثریت اتفاق می افتد، منتهی خلط گام اول و گام نهایی، برای ما بن بست ایجاد می کند و نمی گذارد کاری را پیش ببریم.
شما نگاه کنید هزاران کاری که غرب جلو برده است هم از مسیر نخبگان پیشرو بوده و بعد سعی کرده بقیه را با خود همراه کند. در همین مسئله همجنسگرایی مثلا که سگ هم با هم جنس خودش مراوده ندارد و خلاف طبیعت انسان و حیوان است (الان چهار تا پژوهش پیدا می کنند که در گوشه آفریقا، نزدیک صحرای فلان، یک گربه ای همجنس باز بوده!) ولی نخبگان را پیش می اندازند و سعی می کنند جمعیت را با آن همراه کنند. کجا اولش نظرسنجی می کنند؟! هوم؟!
حالا نه اینکه همیشه نظرسنجی بد باشد ولی نباید این توهم برای ما درست شود که در ابتدای مسیر، باید همه را با خود همراه کرده باشیم! و ضرورت حرکت و قیام، حتی یک نفری هم از همینجا مشخص می شود. که تو جلو بیفت، حالا جمعیت را هم سعی کن با خود همراه کنی. قوموا لله مثنی و فرادی.
در انتها هم باید بگویم که اصلا نظرم این نیست که کار با اکثریت را باید رها کنیم و به نخبگان بچسبیم! نه. مسئله ام این است که باید حرکت کنیم و کم کم بقیه را با خود همراه و خیال نکنیم که باید همان اول کار همه را با خود همراه داشته باشیم که نشدنی است تقریبا.
می رسانم چه می گویم؟! برای خود من فهمیدن این مطالب جذاب بود راستش! تازه فهمیدمش. شاید برای شما بدیهی باشد که خوشا به حالتان :)
غرض این که اکثریت واقعا خیلی وقتا دقیقا نمی‌دونه چی می‌خواد.
احترام به نظرات و نظرسنجی خوبه. آدمی‌زاد حتی اگر واقعا هم قدرت اختیار نداشته باشه، حداقل باید حس داشتن اختیار رو داشته باشه. منتها حدی از اجبار و چهارچوب چیدن کاملا ضروریه. نه که خوبه، اصلا ضروریه و حتی اگر هدف صرفا لذت بردن باشه هم باز لازمه.