گوی

از شما چه پنهان که شخصیت فوق العاده باثباتی در جذب افراد دارم. نه فقط جذب که در زمینه تأثیرگذاری هم همین هستم. یعنی همیشه خدا با صفر درصد جذب و صفر درصد اثرگذاری پیش رفته ام. و چه چیزی برای یک طلبه بهتر و جذاب تر از این که وقتی وارد کارهای اجتماعی مستقیم و رو در رو با آدم ها می شود، اثرگذاری و جذب و ساماندهی نفراتش صفر باشد؟! 

چند وقتی بود که از فضای صحبت رو در رو با بقیه فاصله گرفته بودم. طرح دغدغه می کردم و کسی می پسندید چه عالی و نمی پسندید هم فدای سرش. ولی اینکه به کسی بگویم بیا فلان جا فلان کار را انجام بدهیم؟! این خیلی وقت بود سمتش نرفته بودم. یعنی رفته بودم منتهی نه به این شکل که از صفر شروع کنم. همیشه خدا برپایی یک سازه بوده مثلا و منی که دست تنها سعی کرده ام کار را جلو ببرم و دو نفر دلشان سوخته و جلو آمده اند برای کمک مثلا. نه اینکه آن کار جذاب نباشد که بوده و هست! من جذابیت لازم را نداشتم. که همان کار دقیقا، اگر فرد دیگری جای من قرار می گرفت، قطعا آدم از زمین و زمان برایش نازل می شد و الحمدلله من مصداق فاجعل افئدة الناس تهوی الیهم هستم. یعنی مصداق نقیضش! 

غر نمی زنم ها! حداقل یاد گرفته ام غر نزنم و آرام باشم و کنار بیایم با مسئله. هرچند که همیشه باز هم آشوب می شوم اگر کار این چنینی به من بسپرند! که نفرات از کجا پیدا کنم حالا؟! ولی سعی کرده ام هرجور هست کنار بیایم با مسئله. که محور یک کار تشکیلاتی ایستادن را بلد نیستم. 

کار تشکیلاتی عنوانی است که همین اواخر برای کارهای جمعی به کار می برند و کمی خوشگل به نظر می رسد. باکلاس است مثلا. ولی همان کار جمعی خودمان است. یعنی چند نفر دور هم جمع شوند برای رسیدن به هدفی اقدام کنند. انجام چنین کاری، اگر پای پول در میان نباشد، خب کمی سخت می شود گاهی. یعنی تو می توانی همکارت را بابت سی ثانیه دیرتر به سر کار رسیدن توبیخ کنی و جریمه مالی برایش قرار بدهی ولی اینکه راحت بتوانی برای سی ثانیه دیر رسیدن، آن جایی که پای نفع مادی در میان نیست، کسی را توبیخ کنی، خیلی کار سختی است! بیش از حد سخت است. 

یک بار امتحان کنید. تمام قواعد و قوانین مادی و منفعت های مادی را پس بزنید. بعد شروع کنید کار کردن. ببینید چقدر مسیر سخت و دشوار می شود. البته که عاری کردن یک کار از همه منفعت های مادی خیلی سخت است و تقریبا محال ولی باز درصد آن را کم کنید ببینید چه اتفاقی میفتد. 

و این دقیقا توانمندی و هنری است که من ندارم. خیلی ها دارند! بله دارند. بلدند فرد را پای کار بیاورند. و فرد با شوق و ذوق پای کار بیاید. و التماس کند گاهی برای آمدن پای کار. خدا رحمت کند حضرت امام را. جبهه ها با یک دستورش پر از نفرات می شد. بله! می شد خیلی ها نروند. ولی نوجوان 15 ساله، 16 ساله ما التماس می کرد و می رفت. بعضی ها مجروح بودند و می رفتند. 

و چون ساز و کار این مدل کار کردن متفاوت از ساز و کار منفعت های مادی است، تحلیلگران مادی همیشه خدا برای تحلیلش گیر کرده اند. چون قابل درک نیست برای شان که جمعیتی مدام هر سال بدون آن که منفعت مادی داشته باشند، کاری را انجام بدهند، مجبورند بگویند هیئت کنسرت رایگان است. مجبورند بگویند که در اربعین غذای رایگان می دهند. مجبورند بگویند که برای ثبت سابقه است. مجبورند! چاره دیگری ندارند. که یک بار هم نتوانسته اند بدون ساماندهی مادی، کاری را پیش ببرند. 

و

من

در این مسیر خیلی می لنگم. خیلی نابلدم. خیلی. می دانم که بخش عمده ای از ماجرا البته به این برمی گردد که خودم آدم ناسالمی هستم. آدم سالم، خدا دل ها را به سمتش می چرخاند. وقتی از منطق واضح و روشن یک مسئله بگویی، آدم سالمی اگر باشی، خدا دل ها را به سمت تو می چرخاند. ولی با این حال، قواعد مادی و سبب های مادی هم در جریان است و باید آن ها را یاد بگیرم. حرف زدن با مردم کار سختی است گویا برایم. این که بتوانم آن ها را پای کار بیاورم. 

طرح مشکل نکردم که کسی بخواهد دلداری بدهد. نه واقعا. دیشب برای دومین بار در چند روز گذشته، از کسانی که نزدیک ترین روابط را با آن ها داشتم و دارم، نه شنیدم. برای کارهایی که به نظرم لازم و واجب بود. و دوباره یادم آمد که من قواعد ساماندهی اجتماعی را بلد نیستم. اینکه کاری خوب است که خب! باشد! اینکه طرف مقابل دغدغه انجام کار خوب را دارد هم عالی! ولی اینکه پای کار بیاید و بخواهد پای کار بایستد... این سخت می کند ماجرا را. 

و 

جامعه ما به مصلحینی احتیاج دارد که علاوه بر فکر خوب و حرف های خوب، ساماندهی هم بلد باشند. این جای کار خیلی سخت است. خیلی...

از اینجا به بعد مطلب خوب از آب درنیامده. دوست هم نداشتم بحث ازدواج را پیش بکشم! می دانم و خبر دارم که از خیلی اتفاقات در سطح جامعه هم خبر ندارم! با ذهنی خالی پاراگراف پایین را نوشتم. دیگر حوصله عوض کردن مثال نبود، با این که خوب نشده و خوب از آب درنیامده، ولی خب گفتم بماند و بخوانید بد نیست. فقط کمرنگش کردم که بگویم خیلی هم جدی نیست! 

ملموس شده ی حرفم می دانید کجاست؟!

آن جاست که همه می دانیم یکی از گره های اصلی مسئله ازدواج شاید بحث معرّف خوب و درست و حسابی باشد. اما عملا تنها کاری که برای ساماندهی این مطلب شده، دو سه تا نرم افزار بوده و خانم هایی که تکی وارد کار شده اند و دغدغه داشته اند. آن ها هم چه قدر در این مسیر موفق عمل کرده اند بندگان خدا، آن هم بماند. خیلی مسئله ساده ایست که باید یک کار نظام مند و ساختاری برای حل این مسئله صورت بگیرد. نه کار فردی فقط. آن هم در فضای حقیقی، نه مجازی. فضای حقیقی یعنی دقیقا مثلا مسجد محله بشود پایگاه چنین کاری. که مسجد گره گشایی کند. حالا یا ساختارهای دیگر. نه اینکه من مجبور بشوم برای حل مشکل سراغ هرکس و ناکس بروم، این دفتر و آن دفتر، این ساختمان و آن ساختمان، که نه این را می شناسم و نه آن را، نهایتا می دانم که این ها افراد خوب و دغدغه مندی هستند که هیچ چیزی از من خبر ندارند و همه خط کش های قبلی را وسط آورده اند و می خواهند من را با خط کش های خودشان اندازه بزنند. بزرگتر اگر بودم، کوتاهم کنند و کوتاه اگر بودم، بِکِشندم! مثل بنگاه املاک که می گوید پنج تومان دیگر بگذار روی پولت یک مورد خوب دارم، من هم مجبور باشم پنج تومان دیگر بگذارم روی زندگی ام که مورد خوبی... 

خیلی از مسائل اجتماعی باید اینگونه حل شود. باید! ولی خب...