گوی

چند وقتی می شود که مدام در گوش یکی از رفقا می خوانم: «اینکه رسانه نداریم خیلی داره اذیتم می کنه! ما باید برای رسوندن حرفهامون رسانه داشته باشیم!» و البته چیزی نیست که نداند! دیگر تقریبا بداهت این مسئله روشن شده. دیروز هم که آقا در پیامی که به آقای جبلی دادند مسئله رسانه را مورد تأکید شدید و غلیظ قرار دادند که فتح دنیا، به وسیله تسخیر دل هاست. و تسخیر دل، خیلی جلوتر و کارآمدتر از فتح با توپ و تانک است. که همین الان غزه، یک شاهد خوب بر این مدعاست. با تانک تا هرجا که توانستند رفتند و هر چه قدر توانستند شهید کردند ولی باز این مردم ایستاده اند. و رسانه، در فتح واقعی یا دروغین این قلوب و دلها، واقعا موثر است. 

2.
فردا سالگرد حاج قاسم است دیگر. مگر نه؟! پارسال بود به گمانم که حاج آقا می گفت حاج قاسم باب شهادت است! باب یعنی در. دروازه. گذرگاه. ورودی. مسیر! حاج قاسم جاده صاف کن شهادت است. آن جاده صاف کنی اش در سوریه که خیلی ها را به این سعادت رساند و این جاده صاف کنی اش در کرمان که هنوز هم شهدا را دور خود جمع می کند. پارسال بود که حدود صد نفر، زن و مرد، کوچک و بزرگ، غریبه و آشنا با آن دیار، شهید شدند. دختر کاپشن صورتی گوشواره قلبی شهید پارسال بود. امسال می توانست یک سال بزرگتر شده باشد. می توانست بیشتر از خانواده اش دل ببرد. از کدام خانواده؟! خانواده ای آن ها هم الان نیستند تا دلبری دخترکی که نیستند را ببینند. خانواده ای که چند شهید تقدیم کردند؟! شش؟! هشت؟! چند نفر؟! می دانید؟! 

3.
شاید شما ندانید چند نفر. شاید یادتان رفته باشد. شاید لخت شدن دخترکی در دانشگاه با جزئیات لباس هایش در ذهنتان مانده باشد. شاید کنسرت فرضی قم مثلا. هان؟! کدامش در ذهنتان مانده؟! چهره آن دختر دانشجوی تربیت معلمی با عینک گرد یا تصویر لخت آن دخترک در دانشگاه؟! 

4.
دارم می سوزم از بی رسانه ای. ذره به ذره بدنم دارد درد می گیرد. که در چشم عده ای دختر کاپشن صورتی گوشواره قلبی فراموش شد و به جایش فلان لخت و فلان هرزه خوان بالا آمد. هرزگی را دارند توی چشم ما فرو می کنند. 

5.
حاج قاسم اگر بود، شاید اقدام می کند برای کار رسانه ای. نه مثل ادا و اطوارهای ما که آخوند بلاگر می شویم و حجاب استایل! که ته همه حرف های مان به خوب بودن خودمان برمیگردد و گرفتن تبلیغ برای کسب درآمد. نه! حاج قاسم اگر بود، جاده صاف کن مسیر شهادت در فضای رسانه ای می شد به گمانم. 

6.
از جوگیری بدم می آید. امروز آقا بیانیه بدهد راجع به رسانه، همه بریزیم پی کار رسانه! فردا بیانیه بدهد برای نماز، همه بریزیم سر نماز. نه! این مدل که نفهمیم چه می کنیم و عقبه کارها را نبینیم و کارهای قبلی را رها کنیم، نیمه کاره، خیلی اذیتم می کند. اما یاد گرفته ام، از همین حاج قاسم، نگذارم حرف آقا زمین بماند. البته در حد حرف یاد گرفته ام! درصورتی که به عمل کار برآید به سخندانی نیست!

7.
مردم دیوانه اند به خدا. پارسال شهید دادند. آن همه. باز هم امسال رفته اند موکب زده اند بر سر مسیر زیارت حاج قاسم. اینکه زن و بچه و پیر و جوان، همه و همه در شهدای پارسال ند نشان می دهد مسئله مردمی بود و هست. این ها مردمند که جاذبه حاج قاسم آن ها را چنین پای کار کشانده. نگرانند؟! اما نگرانی باعث نشده موکب نزنند. 

8.
آن اوایل کار، آقا از علوم انسانی اسلامی گفته بود. در عالم بچگی خودم دوست داشتم کاری بکنم. الان بعد از سال ها می فهمم چقدر آن زمان خام بودم. الان هم می دانم در فضای رسانه ای خامم. هیچی! صفرِ صفر. شاید هم نشود کار خاصی انجام داد. نمی دانم. اما دوست دارم اگر می شود کاری بکنم و کمی این فضای عجیب و غریب هرزگی را بشکنم. 

9.
هرز رفتن ممکن است از هرکس رخ بدهد. اما هرزگی نظام مند، کار هرکس نیست. هرزگی فردی سر جای خودش ولی ما با هرزگی نظام مند کار داریم و آن را باید از بین ببریم. 

10.
من تا به حال سر مزار حاج قاسم نرفته ام.